ΚΡΥΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ // COLD WINTER NIGHTS

Προλήψεις και μυστήρια του χωριού.

Το κούτσουρο έσκαγε και πετούσε σπινθήρες ολόγυρα έξω από το τζάκι, κάνοντας περίεργους θορύβους.

Είμαστε τρεις. Η γιαγιά, εγώ και η κάτασπρη, χνουδωτή γάτα που ήταν ξαπλωμένη φαρδιά πλατιά μπροστά, απολαμβάνοντας τη ζεστασιά και μουρμουρίζοντας ανέμελα. Ο μόνος άλλος θόρυβος που ακουγόταν ήταν από το πήλινο τσουκάλι όπου σιγόβραζε η φασουλάδα.....(read more)
 

Ήταν μια κρύα χειμωνιάτικη βραδιά. Έξω χιόνιζε ακατάπαυστα, και εδώ και μερικές μέρες δεν έλεγε να σταματήσει. Όλα ήταν κάτασπρα και τόσο όμορφα και, απλωμένο στο έδαφος σαν ένα μαγικό πέπλο, το χιόνι σπινθηροβολούσε στο αμυδρό φως που έβγαινε από τα παράθυρα του σπιτιού. Η λάμπα πετρελαίου έφεγγε απαλά στο μισοσκόταδο βοηθώντας τις φλόγες από το τζάκι που μόνο περίεργες σκιές έριχναν στους τοίχους του δωματίου. Η γιαγιά ήταν σιωπηλή, και πότε πότε ροχαλίζοντας, τα μάτια της έκλειναν από τη νύστα.

“Γιαγιά, πες μου ένα παραμύθι?”, η ξαφνική φωνή μου την έκανε να αναπηδήσει.

Μετά από λίγο, αφού η γιαγιά ξύπνησε κάπως, το παραμύθι άρχισε: “Μία φορά κ’ έναν καιρό”.......... H γιαγιά σταμάτησε απότομα!

“Κουκουβάου.... κουκουβάου”......., ακούστηκε να κράζει μια κουκουβάγια πάνω στο ψηλό δένδρο τής αυλής.

“Η κουκουβάγια έκραξε πάλι! Κακό σημάδι. Κάποιος στη γειτονιά θα πεθάνει.” συνέχισε μελαγχολικά η γιαγιά.

“Χτες το βράδυ ακούστηκε να κλαίει το σκυλί του γείτονα. Άλλο κακό σημάδι αυτό.”

Η γιαγιά, αλλά και όλος ο κόσμος στο χωριό, πίστευαν στα κακά πνεύματα και στη μαγεία. Στη ζωή εκείνα τα χρόνια υπήρχαν πολλά παράξενα ξωτικά, όπως μάγισσες, βρικόλακες και νεράιδες.

Είχα ακούσει πολλές ιστορίες που μ' έκαναν να βλέπω εφιάλτες τη νύχτα.

Και εγώ άρχιζα να καταλαβαίνω γιατί η μεγάλη πόρτα είχε ένα βαρύ οριζόντιο λοστό, και το ντουβάρι στην αυλή είχε τόσο μεγάλο ύψος. Αλλά και η πόρτα στο ισόγειο ήταν πολύ βαριά και περισσότερο ενισχυμένη. Και τα παράθυρα των σπιτιών ήταν αμπαρωμένα με βαριά ατσάλινα κάγκελα.

Υπήρχαν κλέφτες, έλεγε η γιαγιά. Έμπαιναν στα σπίτια τη νύχτα. Ήταν ο φόβος και ο τρόμος στη ζωή του χωριού.

Τα μεσάνυχτα έβγαιναν νεράιδες από τη μεγάλη βρύση στη πλατεία, και θα ήταν φρόνιμο να μη περνάει κανείς από εκεί τέτοια ώρα.

Ένας βρικόλακας κατοικούσε σ' ένα σπίτι. Πολλές φορές οι άνθρωποι του σπιτιού έβλεπαν την αλατιέρα ένα πηδάει ψηλά και να πέφτει μέσα στο φαγί που έβραζε στο τζάκι.

Διάβολοι ακούγονταν πολλές φορές τα μεσάνυχτα να παίζουν τα βιολιά τους και να χορεύουν , κάτω

απ' τη πανύψηλη γέφυρα στην άκρη του χωριού. Και γυμνές μάγισσες κάνανε τελετές κάτω εκεί και κατεύναζαν το φεγγάρι στο έδαφος.

Φτού, φτού.....”Μακριά από δω”, έλεγε η γιαγιά.

Καλύτερα όμως ήταν τα φανταστικά παραμύθια τις γιαγιάς............. “Μιά φορά κ' έναν καιρό........”

Superstitions
The log in the fireplace crackled making strange noises and spreading sparks all around.

Johnny sitting at one side and Grandma across from him were just trying to keep warm. It was dark and cold outside, that night.

All day long the snow was coming down without mercy, covering the footprints of the day.

And there was no moon to shine on the pitch dark village; no stars to be seen in the sky either but only millions of snowflakes falling down.

In this mountain village, winter nights were too long. And after dark there seemed to be little life outside. But once in a while, a dog would be heard barking, excited by the cries of a wolf from the forest nearby.

The wolf was heard crying tonight, and grandma spoke: “Oh!” she said, ”this is not a good sign”.

“Even the owl was heard last night”. “Somebody in the village will pass away”.

She was a very superstitious old woman. So were most women in the village, living in a mythical world of spirits and untold happenings.

They had just as many unanswered questions in their minds as Johnny did.

'What was life. Why did it have to come to an end?'. There! Another question without an answer.

He knew something about it: When the church bell in the bell tower would sound softly every two seconds, the bad news would spread fast.

People would ask one another, “who is it?” And the following day they would swarm the church to pay their last respects. This was everybody's duty in the village.

Superstition was a way of life here. There were mountain shepherds that would forecast tomorrow's weather, and even the weather of the coming winter.

Even the chickens could make predictions after dinner, lol: holding the breast bone against a light, people could see things written on it.

'Oh, things didn't look so good; the colors and shadows were strange. The bone showed that there was another war coming soon'......

Nobody dared to pass by the four fountains at midnight , the village main water supply. It was an open ancient building with two high arches in the entrance and the fountains far back inside.

'The water fairies would come out every night at 12 o'clock'. They were evil and it was best to keep away from them. There was no telling what they might do to you".

But Grandma's fairy tales were always interesting. Some of them were true, too. But the true ones were not so pleasant.

Yes, there were thieves roaming the streets at night. That answered Johnny's question of "why do we have so large and heavy locks on the doors; and always a heavy log across the large door in the back yard and the very strong one at the entrance in the basement of the house".

'This was a strange world indeed", he thought. O well, he could always travel away to imaginary, fantastic places reading the books he borrowed from the village library.

'Alli Babbah and the Fourty Thieves' was a wonderful escape to imagination, and it all sounded so real. Johnny's mind would drift away, living in his own world.

It seemed to be much better than the one he was in..............