Οι μάχες στους λόφους είχαν σταματήσει εδώ και τρείς μέρες.....
Οι νεκροί στρατιώτες είχαν θαφτεί στα χαρακώματα τους. Ο κόσμος που είχε πάει εκεί μετά τις μάχες γυρνούσε πίσω κουβαλώντας λογιών λογιών πράγματα. Ήταν πλέον καιρός για μας τα παιδιά, σαν τα όρνια που πετούν πάνω από ένα άψυχο κουφάρι, να ικανοποιήσουμε τη δική μας περιέργειά.
Μπροστά τα μεγάλα και από πίσω εμείς τα πιτσιρίκια, κατευθυνθήκαμε προς τους λόφους όπου είχαν γίνει οι μάχες.
Άραγε τι υπήρχε εκεί επάνω στο βουνό μετά από το τραγικό γεγονός ? Πενήντα άνδρες είχαν σκοτωθεί, όπως διηγούνταν οι μεγάλοι που τους είχαν θάψει. Και η περιέργειά να δούμε το πεδίο των μαχών ήταν πιο δυνατή από το φόβο μας.
Λαχανιάζoντας, μετά από μια δύσκολη πορεία μέσα στο πυκνό δάσος, φτάσαμε στη κορυφή. Το θέαμα ήταν συναρπαστικό για εμάς τα παιδιά που βλέπαμε το πόλεμο σαν μια περιπέτεια.
Σωροί από μυστήρια, άγνωστα για μας, αντικείμενα ήταν σκόρπια παντού. Και η παιδική μας περιέργεια μεγάλωνε περισσότερο όσο πλησιάζαμε.
Χειροβομβίδες, βλήματα όλμων, άδειοι κάλυκες από βλήματα πυροβολικού και σωροί από σφαίρες.
Σπασμένα όπλα και πολυβόλα διαφόρων ειδών, νάρκες και άλλα άγνωστα για μας εργαλεία και σύνεργα του πολέμου.
Κράνη, Ελληνικά και Γερμανικά, ρούχα μισοκαμμένα, ένα παπούτσι εδώ κ' εκεί, σκόρπια χαρτιά, κοσμούσαν το πεδίο της μάχης. Μπροστά μας απλωνόταν το φρικτό μεγαλείο του πολέμου που σ´ εμάς ήταν τίποτε παρά πάνω από μια συναρπαστική περιπέτεια.
Το παιχνίδι του δικού μας πολέμου άρχισε ξαφνικά. Πετάει κάποιος κάτι βαρύ και κατάμαυρο. Αντεπιτίθεται κάποιος άλλος. Ακολουθούμε όλοι οι άλλοι ουρλιάζοντας σαν αγριάνθρωποι.
Η παιδική μας ψυχή δεν μπορούσε να αισθανθεί τη φρίκη και το πόνο του πολέμου. Ούτε το πόνο αυτών των παιδιών που κοιμόνταν γαλήνια στα χαρακώματα.
Πόσο σκληρός και άπονος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος!.......
CHILD'S PLAY
The battles in the hills had ended three days ago.
The dead had been buried in the trenches. Village people that had gone there lately were coming back carrying all sorts of things. It was time for us kids, like vultures arriving to inspect a lifeless carcass, to satisfy our own curiosity.
The older kids ahead and the younger ones following, we headed for the hills to inspect the battle grounds where the action had taken place. Panting for breath and wondering what we would see in the field, we climbed up struggling through the thick bushes.
Our curiosity had overcome our fears. It was said that fifty men lay dead in their dugouts.
Broken rifles and machine guns of all kinds, hand grenades and mortar shells and other tools of war; helmets, Greek and German ones, half-burned uniforms and shoes, papers scattered around, decorated the battle grounds.
Ahead of us lay the horror and the grandeur of war!
The game of our own battle was soon started by some older kids. Heavy black things were being thrown at one another, not realizing the danger of the live ammunition. Shouting like savages, we kept throwing all kinds of stuff that lay down in heaps on the ground.
Our child's soul could not feel the dramatic moments. We did not even respect the dead that lay there peacefully in their trenches.
How insensitive and cruel can a child be at times........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου