Τα τύμπανα του πολέμου // The war drums

Έτος 1940, άνοιξη.

Ένας παράξενος ήχος τυμπάνου έβγαινε από το περίεργο μαύρο κουτί πάνω σένα τραπέζι του καφενείου του χωριού.

Ντουμ, ντουμ, ντουμ, ντούμμμ!...... Ντουμ, ντουμ, ντουμ, ντούμμμ! ...... Ήταν το σήμα του ραδιοφωνικού σταθμού του BBC.....(read more)

Ο κόσμος περίμενε με αγωνία να ακούσει το μοναδικό ραδιόφωνο που είχαν φέρει κάποιοι από το γειτονικό χωριό. Το εισιτήριο για τη 'παράσταση' ήταν φτηνό, και δωρεάν για τα παιδιά.

"Εδώ Λονδίνον".... "Εδώ Λονδίνον"

"Αι Ειδήσεις εις την Ελληνικήν"

"Σήμερον την πρωίαν. περί ώραν 5:00, τα Ναζιστικά στρατεύματα των Γερμανών εισέβαλον εις την......."

Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος μαίνονταν σε όλη την Ευρώπη.

Στο χωριό μας ο γαλανός ουρανός και τα καταπράσινα βουνά φαίνονταν τόσο όμορφα και γαλήνια και τίποτα δεν έδειχνε ότι ο πόλεμος έφτανε κοντά.

Τις νύχτες, το βαθύ σκοτάδι έκανε το χωριό αόρατο και τα μόνα πράγματα που μαρτυρούσαν

για την ύπαρξη ζωής ήταν ο πυκνός καπνός που έβγαινε από τις καμινάδες των σπιτιών και τα γαβγίσματα των σκυλιών που απαντούσαν στα απόμακρα ουρλιαχτά των λύκων από το βάθος του δάσους.

Απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο, οι συγχωριανοί δεν γνώριζαν πολλά για τη κατάσταση που επικρατούσε.

Οι ειδήσεις έφταναν μόνο όταν κάποιος ερχόνταν από τη πόλη. Οι συγκοινωνίες ήταν πολύ δύσκολες και ένα μοναδικό λεωφορείο περνούσε μια φορά την εβδομάδα.

Και άν κάποιος ήταν τυχερός να είχε βρεί καμιά εφημερίδα, όλοι οι άνδρες θα μαζεύονταν κάτω από το πλάτανο, στη πλατεία του χωριού για να ακούσουν τις ειδήσεις που διαβάζονταν φωναχτά.

Απ'ότι άκουγα τούς μεγάλους να λένε, η κατάσταση ήταν ανησυχητική. Όλοι μιλούσαν για πόλεμο.

Το καλοκαίρι περνούσε ευχάριστα για εμάς τα παιδιά που κάθε μέρα μετά το σχολείο παίζαμε ανέμελα στη καταπράσινη ύπαιθρο. Ο πόλεμος ήταν ένα άγνωστο για μας γεγονός, κάτι που είχαμε μόνο διαβάσει στα βιβλία της ιστορίας.

Οκτώβριος 1940

Τα σύννεφα του πολέμου πλησίαζαν.

Στις 28 Οκτωβρίου η Ιταλία κηρύττει πόλεμο κατά της Ελλάδας.

Πεζοπόρα τμήματα του Ελληνικού στρατού περνούσαν από το χωριό μας και κατευθύνονταν προς τα Αλβανικά σύνορα που απείχαν περίπου 60 χιλιόμετρα, πίσω από τα ψηλά βουνά.

Τους προηγούμενους μήνες οι Ιταλοί είχαν εισβάλει στην Αλβανία, και τώρα απειλούσαν την Ελλάδα. Πρόφαση ήταν η διέλευση τους για να προχωρήσουν προς την Αιθιοπία, στη βόρια Αφρική.

Αλλά η πραγματικότητα ήταν άλλη. Κατέλαβαν την αδύναμη Αλβανία, ήθελαν να εισβάλουν στην Ελλάδα και από εκεί θα προχωρούσαν στη βόρεια Αφρική. Αυτά ήταν όπως φαίνονταν τα φιλόδοξα σχέδια του Μουσολίνη, του Ιταλού δικτάτορα, ο οποίος είχε συμμαχήσει με τη Χιτλερική Γερμανία.  Οκτώβριος μήνας. Ο καιρός ήταν κρύος, αλλά οι καημένοι φαντάροι περπατούσαν αργά στην άσφαλτο, ταλαιπωρημένοι από τη πολυήμερη πεζοπορία.

Το χωριό ήταν πάντα σταθμός για μιά ξεκούραστη βραδιά.

Ο δάσκαλος μας στο σχολειό, μιά μέρα μας ανακοίνωσε ότι εκείνο το βράδυ θα διανυκτέρευε στο χωριό μας ένας λόχος.

Όλα τα παιδιά έπρεπε να πλησιάσουν τούς ταλέπορους άνδρες για να πάρει ο καθένας όσους μπορούσε να φιλοξενήσει στο σπίτι του. Είχαν σταματήσει οι καημένοι σε μια αλάνα κοντά στο Δημόσιο δρόμο.

Πλησίασα μιά παρέα από τρεις και τους κάλεσα να έρθουν να μείνουν στο σπίτι μας εκείνο το βράδυ.

Πέρασαν ωραία στο οικογενειακό περιβάλλον, ξεχνώντας για λίγο ότι θα πηγαίναν στο μέτωπο όπου ήταν άγνωστο τι τους επιφύλατε η μοίρα.

Στο χωριό μας επικρατούσε ανησυχία καθώς ανακοινώθηκε η γενική επιστράτευση. Όλοι οι στρατεύσιμοι άνδρες από 18 μέχρι 40 έφευγαν για να παρουσιαστούν στα κέντρα εκπαίδευσης.

Οι μητέρες και οι γυναίκες αποχαιρετούσαν τους άνδρες κλαίγοντας με λυγμούς. Τα παιδιά κοιτούσαν βουβά και αμήχανα.

Απόμακρες βροντές, που έρχονταν από τα μακρινά βουνά κοντά στα Αλβανικά σύνορα, ήταν τα πρώτα σημάδια του πολέμου.

Το δράμα που θα ακολουθούσε τον υπόλοιπο χρόνο είναι μιά ιστορία που κανείς δεν θα ήθελε να επαναλυφτεί.         The war drums    A weird drum-like sound was coming from the strange black box on a table in the  village café. Dom, dom, dom, dommm !...... Dom, dom, dom, dommm! ...... It was the signal of the BBC radio station in London. The crowd waited breathlessly to listen to the only radio that was brought here by some people of the nearby village.

The ticket for the 'show' was cheap and free for the children. "This is London calling "....  "This is London calling. The BBC World service" The news in the Greek " "This morning at  05:00 GMT, the German Nazi troops invaded ........"The Second World War raged throughout Europe. In our village, the blue sky and the mountains looked so beautiful and peaceful and there was nothing to show that the war was about to come here. At night, the deep darkness made the village invisible and the only things which betrayed the presence of life was the thick smoke coming from the chimneys of the houses and the dogs barking in response to the distant howls of wolves, coming from the deep forest. Isolated from the rest of the world, the villagers did not know much about the situation. The news arrived just when someone came from the city. Transportation was very scarce and only a bus would pass by once a week.And if some lucky man had found a newspaper, all the men gathered under the maple tree in the village square to hear the news read aloud. I heard the adults saying that the situation was alarming. Everyone was talking about war. The summer passed pleasantly for us children. Every day after school, we played happily in the green countryside. The war was something unknown to us, something we only read about in history books. October 1940 The clouds of war were approaching. On October 28 Italy declared war on Greece.Infantry units of the Greek army were passing through our village on their way to the Albanian border that was about 60 km behind the high mountains.Over the past months, the Italians had invaded Albania and Greece was now threatened. Their excuse was a free passage to Ethiopia, in northern Africa.But the reality was different. Such were apparently the ambitions of Mussolini, the Italian dictator, who was an ally of Nazi Germany.  The month of October  was cold, and the poor infantry men walked slowly on the asphalt, exhausted from the all-day hike. The village was a necessary stop for a relaxing evening. A teacher in our school that day told us that a regiment would stay overnight in the village. All the children should invite some poor soldiers to our homes. They stopped at a vacant lot near the main road. I approached a group of three and invited them to come and stay in our home that night; to have a good family environment, forgetting for a moment that they were to go to the front where it was unknown what their fate would be.There was much concern in the village as a  general mobilization was announced. All conscripts, men from 18 to 40, were leaving to report to training centers. Mothers and wives were saying goodbye to the men with tears in their eyes. The children stared silently and uneasy; they just could not understand. Muffled thunder-like sounds  coming from behind the distant mountains near the Albanian border were the first signs of war. The drama that was to follow is a story that nobody wants to see repeated.