Johnny's adventures

Little Johny

Ever since he started to walk, Jonny never stopped roaming around the house scrutinizing everything with great curiosity. He wondered what was this and what was that.

He had many questions to ask but nobody to answer them. There was no man in the house.

His Mom and his grandmother had no time for him and, what was more, they didn't know much themselves.........(read more)

Growing older, the questions in his mind grew with him. Now he wondered who he was, what was he doing here and who were all those people around him.

Still no answers; but only questions.

He had heard other kids talking about a man in the family whom they called Dad. Dad answered their questions and explained things, but most of all he was a big and strong fellow and “you'd better stop buggin 'em cause they'd tell their Dad!”.

So Jonny now wondered some more: 'Where was his Dad?”.

Alright, they had shown him pictures of the man. He looked so nice; good looking and dressed in a fancy suit. But he was very far away, they said.

Some pictures showed tall buildings that almost touched the sky. They showed strange things with wheels but no horses dragging them; and strangely dressed people, and so many of them.

Jonny wondered some more.

'Where was this place that looked like the ones in the fairy tales?'.

Questions,questions and more questions. But still nobody to answer them.

Jonny grew older and started going to school. It didn't take long before he discovered books.

Some of them seemed to have answers to many of his questions. What bliss!

Reading them he could travel to strange places and learn about strange worlds.

But still, there was no answer to the question that bothered him most : why wasn't his Dad home like other kids' dads.

“Don't worry, your Dad is coming home for Christmas”, his Mom would say.

Christmas came but there was no Dad. Perhaps, it would be at Easter time, or maybe later in the summer.

Christmas, Easters and Summers came and went but 'Daddy' was still away. So Jonny was just happy looking at the pictures. ' Maybe some day he would get to see his father', he hoped.

But he wondered: ' What was a father like?'. 'Would he be happier and proud about him like other kids did?'

He had found the best companion in the books he read. His imagination kept growing. There were more unanswered questions in his inquiring mind.

Winters and Summers and Springs kept coming and going. And there were so many fascinating things

to see in this, what gown-ups called, life. And life was a mystery to Jonny: what was it,who created it and why.

As the beautiful snow flakes were falling on his face in winter, he kept examining the shape, and the design, wondering who made them so pretty and why.

Questions, questions questions.

Ο ΓΙAΝΝΑΚΗΣ

Από τότε που άρχισε να περπατάει, ο Γιαννάκης ποτέ δεν σταμάτησε να τριγυρνάει μέσα στο σπίτι όπου περιεργάζονταν τα πάντα με μεγάλη περιέργεια. Αναρωτιόνταν τι ήταν αυτό και τι ήταν εκείνο.

Είχε πολλές απορίες, αλλά κανείς δεν μπορούσε να του δώσει απαντήσεις. Δεν υπήρχε κάποιος άνδρας στο σπίτι.

Η μητέρα του και η γιαγιά του δεν είχαν χρόνο γι ‘αυτόν, αλλά και ίδιες δεν ήξεραν πολλά να πούνε.

Όσο αυτός μεγάλωνε, τόσο πλήθαιναν και οι απορίες στο μυαλό του. Αναρωτιόνταν, “ποιος είμαι, τι κάνω εδώ και ποιοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι γύρω μου?”.

Ακόμα δεν υπήρχαν απαντήσεις, αλλά μόνο ερωτήσεις.

Είχε ακούσει άλλα παιδιά να μιλάμε για ένα άτομο στην οικογένεια, που τον έλεγαν μπαμπά και απαντούσε στις ερωτήσεις τους.

Είχε απαντήσεις για όλα τα πράγματα, αλλά πάνω απ' όλα ήταν “μεγάλος και δυνατός” και τα άλλα τα παιδιά απειλούσαν ότι ¨θα έρθει ο μπαμπάς και τότε θα δείτε!”.

Τώρα ο Γιαννάκης αναρωτιόνταν περισσότερο: «Πού ήταν ο μπαμπάς του;”.

Του τον είχαν δείξει σε φωτογραφίες. Ήταν πολύ ωραίος, ντυμένος με ένα γυαλιστερό κοστούμι και με γραβάτα. Αλλά ήταν πολύ μακριά, του είπαν.

Μερικές φωτογραφίες έδειχναν ψηλά κτίρια που άγγιζαν τον ουρανό. Υπήρχαν και περίεργα πράγματα με τροχούς, αλλά δεν φαίνονταν να τα σέρνουν άλογα. Και παράξενα ντυμένοι άνθρωποι κυκλοφορούσαν στο δρόμο.

«Πού ήταν αυτός ο τόπος που έμοιαζε με αυτά που ο Γιαννάκης είχε ακούσει στα παραμύθια της γιαγιάς;».

Απορίες, ερωτήσεις και περισσότερες απορίες. Αλλά κανείς δεν του έδινε απαντήσεις.

Ο Γιαννάκης μεγάλωσε και άρχισε να πηγαίνει στο σχολείο. Δεν χρειάστηκε πολύ πριν ανακαλύψει τα μυστικά που έκρυβαν τα βιβλία.

Ορισμένα από αυτά φαίνεται να είχαν απαντήσεις σε πολλές από τις ερωτήσεις του. Τι ευτυχία! Διαβάζοντάς τα θα μπορούσε να ταξιδεύει σε άγνωστα μέρη και να μαθαίνει πολλά για το παράξενο κόσμο μας.

Αλλά ακόμα, δεν υπήρξε καμία απάντηση στο ερώτημα που τον ενοχλούσε περισσότερο: “γιατί δεν ήταν σπίτι ο μπαμπάς του, όπως οι μπαμπάδες των άλλων παιδιών; ».

“Μη στενοχωριέσαι παιδί μου, ο μπαμπάς σου έρχεται σπίτι για τα Χριστούγεννα”, η μαμά του τού

έλεγε.

Τα Χριστούγεννα ήρθαν, αλλά δεν υπήρχε μπαμπάς. Ίσως, θα ήταν το Πάσχα, ή ίσως αργότερα το καλοκαίρι. Ποιος ήξερε πότε?

Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρια έρχονταν και έφευγαν, αλλά ο “μπαμπάς» ήταν ακόμη μακριά. Έτσι ο Γιαννάκης αρκούνταν να βλέπει με νοσταλγία τις φωτογραφίες. «Ίσως κάποια μέρα θα έβλεπε το πατέρα του», έλπιζε.

Αλλά αναρωτιόνταν: «Τι είδους πατέρας θα ήταν ο δικός του;». «Θα μπορούσε να είναι υπερήφανος γι ‘αυτόν όπως και τα άλλα παιδιά για τον δικό τους μπαμπά;

Είχε βρει ένα καλύτερο σύντροφο: τα βιβλία που διάβαζε. Η φαντασία του συνέχιζε να καλπάζει. Εκεί υπήρχαν περισσότερες απαντήσεις στα ερωτήματα που πηδούσαν από το ερευνητικό μυαλό του.

Χειμώνες και καλοκαίρια συνέχιζαν να περνούν. Και υπήρχαν τόσα πολλά συναρπαστικά πράγματα να δει σε αυτό που οι μεγάλοι το έλεγαν ζωή. Η ζωή ήταν ένα μυστήριο: τι ήταν, ποιος τη δημιούργησε και γιατί.

Όταν οι όμορφες, λευκές νιφάδες του χιονιού έπεφταν στο πρόσωπό του το χειμώνα, απορούσε εξετάζοντας το σχήμα, και τα τόσο περίεργα σχέδια, και αναρωτιόταν ποιος τις έκανε τόσο όμορφες και γιατί.

Ερωτήσεις, ερωτήσεις ερωτήσεις.........