Aναδρομές στο παρελθόν // Running back to the past (part 5)

 
Μετά από μια σύντομη περιγραφή της ζωής εκείνη τη περίοδο, νομίζω ότι θα ήταν χρήσιμο να αναφέρω τη κατάσταση που επικρατούσε γενικά στη κοινωνία, την οικονομία και τη πολιτική.
Μετά τη λήξη του πολέμου ήρθε ο εμφύλιος σπαραγμός που τελείωσε το 1949. Ο πολιτικός φανατισμός και η ανέχεια έφεραν τη κοινωνική αναταραχή.
Οι διαμαρτυρίες στους δρόμους για πολιτικούς λόγους αλλά και για τη κοινωνική ανισότητα ήταν καθημερινό φαινόμενο...... (read more)

Η οικονομία της χώρας ήταν σε άθλια κατάσταση. Η ανεργία δεν καταγράφονταν και έτσι κανείς δεν ήξερε το ποσοστό της.
Η βοήθεια που έπαιρνε το κράτος από την Αμερική, κυρίως, είχε πάντα άγνωστη κατάληξη.

Το βασικό κριτήριο για εργασία ήταν το ποιόν γνώριζες, η αν είσουν πιστός οπαδός κάποιου κόμματος.
Υπήρχαν οι βολεμένοι "ημέτεροι" από τη μια μεριά και η μεγάλη πλειοψηφία των άμοιρων "πληβείων" που περίμεναν να δουν  κάποια βελτίωση στη ζωή τους μετά το τέλος του πολέμου.
Έτσι δημιουργήθηκαν οι πελατειακές σχέσεις μεταξύ των κομμάτων και των ψηφοφόρων.

Φαινόμενα διαφθοράς, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, δεν ήταν πολύ γνωστά. Άλλωστε ο κόσμος δεν είχε πολύ  χρήμα για να μπορεί να πληρώνει "φακελάκια" η "γρηγορόσημα".
Αλλά και λόγω έλλειψης μέσων ενημέρωσης, ήταν αδύνατο να γνωρίζει κανείς την έκτασή της.
Όμως, όπως ακούμε σήμερα, σε πολλά δημόσια μαιευτήρια εξαφανίζονταν νεογέννητα. Αυτά κατέληγαν σε άλλες χώρες, και έτσι  πλούτιζαν οι κατά τα άλλα αξιοπρεπείς απαγωγείς.  

Ο εμφύλιος πόλεμος είχε ερημώσει την ύπαιθρο στη Βόρεια Ελλάδα. Οι εξεγερμένοι κομουνιστές είχαν απαγάγει πολλά παιδιά  ηλικίας 5 χρονών και άνω, και τα είχαν σκορπίσει στις γειτονικές χώρες του κομουνιστικού μπλοκ.
Ήθελαν να τα "σώσουν", όπως ισχυρίζονταν, από τα δεινά του καπιταλισμού.
Το δε κράτος, για να σταματήσει τη τρομερή αυτή αφαίμαξη παιδιών, δημιούργησε παιδοπόλεις στα αστικά κέντρα, όπου περιθάλπονταν παιδιά ανω
των πέντε ετών.
 
Από την άλλη μεριά, οι κομουνιστές συλλαμβάνονταν και στέλνονταν εξορία στα ξερονήσια, όπου βασανίζονταν για να υπογράψουν  δήλωση μετανοίας και να απαρνηθούν τον κομουνισμό.

Τέλος, το όνειρο των περισσοτέρων ήταν η μετανάστευση. Και πολλοί κατόρθωσαν να πάρουν το δρόμο της ξενιτιάς.
Η Αμερική, ο Καναδάς, και η Αυστραλία δέχονταν κάθε χρόνο εκατοντάδες νόμιμους μετανάστες.

After a brief description of life at that time, I think it would be useful to mention the situation in general; in society, economy and politics.

After the end of Word War 2, came the destructive civil war that ended in 1949. Political fanaticism and poverty brought social unrest.

The street protests for political reasons and  also  because of social inequality were an everyday occurrence.

The economy was in a pitiful situation. Unemployment was not being recorded, so nobody knew its extent.

The assistance received by the state from the U.S., especially, had always an unknown fate.

The main criterion for work was whom you knew, or if you were a loyal follower of some party.

There were "our people", the lucky ones, on one side and the vast majority of the hapless "plebeians" waiting to see some improvement in their lives after the war.

Thus the clientelistic relations between parties and voters were established.

Cases of corruption as we know them today were not well known. Besides, people did not have much money to be able to pay for bribes or "grigorosima" (a comical term that means "a ticket to speed up the process").

Because of lack of mass media, it was impossible to know the extent.

But as we hear today, in many public maternity hospitals newborn babies disappeared. They ended up in other countries, making this way rich the otherwise "respectable" kidnappers.

The civil war had devastated the countryside in northern Greece. The Communist rebels had abducted many children aged 5 years and older, and had smuggled them to neighboring countries in the communist bloc.

They wanted to "save" them, as they claimed, from the evils of capitalism.
Τhe state, in order to stop this terrible situation, established the so called "childrens' towns" in the cities where children of over five years were being
protected.
 

On the other hand, the communists were being arrested and sent into exile in barren islands where they were being tortured to sign a statement of repentance, and to renounce communism.

Finally, the dream of most people  was emigration. And many managed to take the road to foreign lands.

America, Canada and Australia had accepted each year hundreds of legal immigrants.